سوالات متداول در خصوص درمان با اوزون و اکسیژن

مصرف درمانی اوزون و هیدروژن پرکسید (به صورت فنی با نام درمان های بیواکسیداتیو شناخته می شوند) اگرچه در اروپا از اوایل دهه ۶۰ میلادی به طور تقریبی توسط ۱۰ میلیون بیمار استفاده شده است اما در آمریکای شمالی ناشناخته باقی مانده است. طرفداران این روش در اروپا با توجه به ایمنی، موثر بودن و هزینه پایین درمان برای بازه گسترده ای از بیماری ها از جمله کاندیدا (قارچ)، سرطان، مشکلات قلبی و عفونت های مرتبط با HIV، این حس را دارند که می توانند فراتر از بحران سلامت آمریکا پیش بروند. اگرچه، پزشکانی که تلاش کرده اند این درمان را در آمریکا به کار بندند، غالبا توسط انجمن های درمانی محلی مورد آزار و اذیت قرار می گرفتند و تهدید به لغو مجوز می شدند. در نتیجه هر سال صدها بیمار مجبور هستند به سراغ پزشکانی در آلمان، روسیه و حتی کوبا بروند زیرا در آن کشورها، این درمان ها بخشی از جریان اصلی درمان است. برخی دیگر از بیماران هزاران دلار برای دستیابی به درمان های جعلی ازن از فعالین بدون مجوز در داخل و خارج کشور می کنند. زندگی بسیاری دیگر نیز در فقر و ناامیدی به پایان می رسد.

چه حقیقتی پشت درمان های بیواکسیداتیو پنهان است؟ آیا آنها نوش دارویی برای بحران سلامت ما هستند یا اینکه اوزون و هیدروژن پرکسید، بدون اثر و حتی برای سلامت مضر هستند؟ و با توجه به دهه ها موفقیت کلینیکی، چرا آنها همچنان “آزمایشی” تلقی می شوند و توسط FDA تایید نمی گردند؟ در اینجا به برخی از سوالات اصلی درباره درمان های بیواکسیداتیو و نقش آنها در سلامت انسان پاسخ می دهیم.

 

سوال: درمان های بیواکسیداتیو دقیقا چه هستند؟

جواب: درمان های بیواکسیداتیو شامل استفاده از مقدار اندکی هیدروژن پرکسید و ازن رقیق شده در بدن برای جلوگیری و درمان بیماری است. اوزون تراپی از ابتدای دهه ۶۰ میلادی توسط پزشکان دارای مجوز در آلمان مورد استفاده قرار گرفته است در حالی که هیدروژن پرکسید درمانی ابتدا توسط دکتر سی اچ فار (نامزد جایزه نوبل پزشکی در سال ۱۹۹۳) تکوین شد.

 

سوال: پایه علمی درمان های بیواکسیداتیو چیست؟

جواب: فلسفه پشت درمان های بیواکسیداتیو، ساده است. استفاده از هیدروژن پرکسید و اوزون در درمان مبتنی بر این باور است که تجمع سموم در بدن، معمولا توسط فرایند اکسیداسیون از بین می رود. فرایندی که در آن یک ماده به دلیل اثر اکسیژن بر خود دچار تغییرات شیمیایی می شود. اکسیداسیون سموم را به دی اکسید کربن و آب تبدیل می کند و از بدن دفع می نماید. اگرچه اگر سیستم اکسیژن بدن ضعیف یا ناکارامد باشد (به دلیل کمبود تحرک، آلودگی هوا، رژیم غذایی ضعیف، استعمال دخانیات یا تنفش نامناسب)، بدن ما نمی تواند آنها را به طور کامل دفع کند و واکنش سموم می تواند رخ دهد. در موارد معدود، سموم می توانند منجر به خستگی شوند در حالی که بازه گسترده ای از بیماری ها زمانی رخ می دهد که اکسیژن رسانی به طور کامل صورت نگیرد.

 

سوال: آیا اینها درمان های جدید درنظر گرفته می شوند؟

جواب: با اینکه برخی از ما تاکنون در خصوص این درمان ها نشنیده ایم اما درمان های بیواکسیداتیو برای مدتی طولانی است که حضور دارند. پزشکان اروپایی بیش از یک قرن است که از آنها به صورت کلینیکی استفاده می کنند و اولین بار توسط دکتر تی اچ الیور در مجله پزشکی لنست در سال ۱۹۲۰ گزارش شد. از آن زمان مطالعات گسترده ای در مراکز تحقیقات پزشکی مهم در سراسر جهان از جمله دانشگاه بیلور، دانشگاه ییل، دانشگاه کالیفرنیا (لوس آنجلس) و دانشگاه هاروارد در ایالات متحده و همچنین در دانشگاه های پزشکی و آزمایشگاه های بریتانیا، آلمان، ایتالیا، روسیه، کانادا، ژاپن و کوبا بر روی آنها صورت گرفته است. امروز، بین ۵۰ تا ۱۰۰ مقاله علمی هر ماه درباره اثرات شیمیایی و بیولوژیکی هیدروژن پرکسید منتشر می شود.

 

سوال: آنها چگونه عمل می کنند؟

جواب: درمان های بیواکسیداتیو به منظور تهیه اکسیژن فعال برای بدن به صورت دهانی، وریدی و از طریق پوست مورد استفاده قرار می گیرند. به محض ورود به بدن، اکسیژن پرکسید یا اوزون به زیرگونه های مختلف اکسیژن تبدیل می شوند که با میکروب ها و ویروس های بی هوازی در تماس قرار می گیرند (یعنی ویروس ها و میکروب هایی که قادر به حیات بدون هوا هستند و هچنین سلول های بافت بیمار یا ناکارامد). اکسیژن این سلول ها را اکسید می کند در حالی که سلول سالم را حفظ می نماید. زمانی که بدن از این شکل های خاص اکسیژن اشباع شد، به وضعیت خلوصی می رسد که در آن میکروارگانیزم های بیماری زا از بین رفته اند و سمیت ناشی از آنها اکسید و دفع شده است.

براساس گفته های فرانک شلنبرگر که فردی شناخته شده در ایالات متحده برای درمان بیماران مبتلا به ایدز با پروتکلی جامع شامل اوزون است، درمان های بیواکسیداتیو به طرق زیر بر بدن انسان اثر می گذارند:

1. آنها تولید گلبول های سفید را که برای مبارزه با عفونت ضروری هستند تحریک می کنند.
2. اوزون و هیدروژن پرکسید ضد ویروس هستند.
3. آنها حلالیت اکسیژن و هموگلوبین را افزایش می دهند بنابراین تحویل اکسیژن از خون به سلول ها افزایش می یابد.
4. اوزون و هیدروژن پرکسید ضد نئوپلاستیک هستند که بدان معنا است که مانع از رشد بافت های جدید نظیر تومورها می شوند.
5. آنها مواد پتروشیمیایی را اکسید کرده و تنزل درجه می دهند.
6. آنها انعطاف پذیری غشای گلبول قرمز را افزایش می دهند بنابراین منجر به افزایش اثربخشی آنها می شوند.
7. درمان های بیواکسیداتیو تولید اینترفرون و فاکتور نکروز توموری را که بدن از آنها برای مبارزه با عفونت ها و سرطان ها استفاده می کند افزایش می دهند.
8. آنها بهره وری سیستم آنزیم آنتی اکسیدانی را که رادیکال های آزاد اضافی در بدن را جمع می کنند، افزایش می دهند.
9. آنها چرخه اسید سیتریک را شتاب می دهند که چرخه اصلی برای آزاد کردن انرژی از قند است. این امر سپس متابولیسم پایه را تحریک می کند. همچنین پروتئین ها، کربوهیدرات ها و چربی ها را می شکنند تا به عنوان انرژی استفاده شوند.
10. درمان های بیواکسیداتیو، اکسیژن بافت را افزایش می دهند و بهبود را برای بیمار به ارمغان می آورند.

 

سوال: هیدروژن پرکسید دقیقا چیست و چگونه به صورت درمانی استفاده می شود؟

جواب: هیدروژن پرکسید (H2O2) از دو اتم اکسیژن و هیدروژن تشکیل شده است. هیدروژن پرکسید به عنوان یک اکسیدکننده قدرتمند، باکتری، ویروس و قارچ را از بین می برد؛ اکثر ما از محلول ۳% هیدروژن پرکسید برای ضدعفونی کردن زخم ها استفاده کرده ایم. غلظت های بالاتر هیدروژن پرکسید در صنایع شیمیایی، غذایی و کشاورزی به عنوان ضدعفونی کننده، تصفیه کننده آب و عامل سفیدکننده مورد استفاده قرار می گیرد. هیدروژن پرکسید همچنین یکی از اجزای تمیزکننده های لنز چشمی، قطره چشم و دهانشویه ها هستند.

هیدروژن پرکسید در تمام فرایندهای حیاتی زندگی وجود دارد و باید وجود داشته باشد تا سیستم ایمنی بدن به درستی عمل کند. سلول های بدن که با عفونت مبارزه می کنند (گرانولوسیت) هیدروژن پرکسید را به عنوان اولین خط دفاعی در مقابل هجوم ارگانیزم ها نظیر انگل، ویروس، باکتری و مخمر تولید می کنند. این ماده همچنین برای سوخت و ساز پروتئین، کربوهیدرات، چربی، ویتامین و مواد معدنی مورد نیاز است. هیدروژن پرکسید به عنوان تنظیم کننده هورمونی برای تولید استروژن، پروژسترون و تیروکسین ضروری است؛ همچنین به تنظیم قند خون و تولید انرژی در سلول ها کمک می کند. هیدروژن پرکسید برای زمانی طولانی است که به عنوان ضدعفونی کننده، گندزدا و اکسیدکننده مورد استفاده قرار می گیرد اما اخیرا مشخص شده است که می تواند برای درمان بازه گسترده ای از بیماری ها با حداقل اثرات جانبی مضر استفاده شود.

شکل متداول هیدروژن پرکسید درمانی، استفاده از مقدار اندکی از ۳۰% هیدروژن پرکسید با درجه واکنش دهندگی اضافه شده به آب خالص و تزریق وریدی است که توسط پزشک تجویز می شود. اگرچه، برخی افراد تمایل دارند یک فنجان از ۳۵% از هیدروژن پرکسید با درجه غذایی را به وان آب گرم اضافه کنند؛ در این حالت هیدروژن پرکسید از طریق پوست جذب بدن می شود. سایرین یک شیشه آب را با افزودن چند قطره هیدروژن پرکسید با درجه غذایی یا واکنش دهندگی می نوشند. اگرچه گزارش ها حاکی از بهبود سلامتی با استفاده از این روش است، دکتر فار اعتقاد دارد که خوردن هیدروژن پرکسید می تواند اثر خورندگی در معده و روده کوچک داشته باشد.

 

سوال: اوزون چطور؟ اوزون چگونه به صورت درمانی استفاده می شود؟

جواب: اوزون شکل انرژی دار اکسیژن با الکترون اضافی است. این ماده، لایه محافظ اوزون را حول زمین تشکیل می دهد ولی زمانی که با هیدروکربن ها (نظیر دی اکسید کربن) و اکسید نیتروژن ساطع شده از اتومبیل و کارخانه ترکیب می شود تبدیل به آلوده کننده می شود. به دلیل اینکه دانشمندان بر روی اثرات منفی استنشاق ازن تمرکز کردند، جنبه های درمانی در هنگام مصرف وریدی یا از طریق پوست نادیده گرفته شده است.

به دلیل اینکه ازن در میانه سال های ۱۸۰۰ به عنوان یک ضد باکتری و ضد قارچ موثر شناخته شد، ابتدا برای تصفیه آب آشامیدنی در تعدای از شهرهای اروپا استفاده شد. امروز بیش از ۲۰۰۰ شهرداری در سراسر جهان نظیر مونترال، پاریس، لوس آنجلس و مسکو، آب آشامیدنی خود را با ازن تصفیه می کنند. اگرچه، ازن تا ۱۹۱۵ به صورت درمانی مورد استفاده قرار نگرفت. در این سال در آلمان در جنگ جهانی اول، اثر ضدعفونی کنندگی آن بر روی جراحات و بیماری های پوستی شناخته شد. بعدا مشخص شد که اوزون توانایی از بین بردن غشای ویروس، مخمر، باکتری و سلول های بافتی غیرنرمال و به تبع آن، کشتن آنها را ندارد. در طول دهه ۳۰ میلادی در آلمان که از اوزون برای درمان بیماران دارای ناهنجاری های التهاب روده، زخم معده، بیماری کراون و اسهال باکتریایی مزمن استفاده شد، تمرکز قابل توجهی بر روی مطالعه بر این ماهد معطوف بود. چهار روش اصلی برای استفاده از اوزون تراپی شامل اینها است:

1. بازتزریق خون که شامل گرفتن مقداری خون از بیمار، افزودن اوزون و اکسیژن به خون و بازتزریق خون به بیمار است.
2. دمیدن مقعدی که در آن اوزون و اکسیژن به صورت اماله مقعدی استفاده می شوند. ترکیب اوزون/اکسیژن سپس از طریق روده بزرگ جذب می گردد.
3. کیسه اوزون که شامل قراردادن کیسه ای که امکان ورود هوا به آن وجود ندارد، حول ناحیه مورد درمان است. ترکیب اوزون و اکسیژن به کیسه پمپاژ می شود و از طریق پوست جذب می گردد.
4. اوزون همچنین به صورت خوراکی در شکل های روغن زیتون یا روغن آفتابگردان ازن دار نیز استفاده می شود.

 

سوال: چه نوع بیماری هایی را می توان با اوزون و هیدروژن پرکسید درمان کرد؟

جواب: درمان های بیواکسیداتیو بازه وسیعی از کاربردهای درمانی را ارائه می دهند. بنا به بنیاد جهانی پزشکی بیواکسیداتیو (IBOMF) که سازمانی مختص تحقیق و آموزش درباره این درمان ها است، شرایط یا بیماری های زیر را می توان با اوزون و هیدروژن پرکسید به صورت موفقیت آمیز درمان کرد:

بیماری های مرتبط با رگ ها و قلب

بیماری عروقی محیطی (گردش خون ضعیف)

بیماری مغز و اعصاب (سکته و زوال حافظه)

بیماری قلبی عروقی

اسپاسم کرونری (آنژین)

کاردیوورژن (ایست قلبی)

آریتمی قلبی (ضربان نامنظم)

قانقاریا (انگشتان دست و پا)

بیماری رینود (انگشت سفید)

آرتریت موقت (التهاب سرخرگ موقت)

سردردهای عروقی و خوشه ای

بیماری های ریوی

بیماری مزمن انسدادی ریه

آمفیزم

آسم

برونشیت (اتساع نایژه)

کارینی پنوموسیستیس (ذات الریه مرتبط با ایدز)

برونشیت مزمن

بیماری های عفونی

آنفولانزا

زونا

تب‌خال

کاندیدیازیس مزمن سیستمیک

اپشتین بار ویروس (سندروم خستگی مزمن)

عفونت های مرتبط با HIV

عفونت های ویروسی مزمن و حاد

عفونت های باکتریایی بی پاسخ مزمن

عفونت های انگلی

ناهنجاری های سیستم ایمنی

اسکلروز چندگانه

آرتروز روماتویید

دیابت نوع ۲

واکنش های بسیار حساس (واکنش دهنده های محیطی و جهانی)

سایر بیماری ها

پارکینسون

آلزایمر

میگرن

سندروم درد مزمن (به چندین دلیل)

درد متاستاز کارسینوما

سرطان خون و سرطان غدد لنفاوی

 

سوال: آیا این درست است که اوزون، ایدز را درمان می کند؟

جواب: شواهد رو به رشدی وجود دارد که نشان می دهد اوزون (همچنین هیدروژن پرکسید زیرا اوزون در بدن تبدیل به هیدروژن پرکسید می شود) می تواند ویروس های چربی دار از جمله ویروس هایی که با هپاتیت، اپشتین بار، سرطان، هرپس، سیتومگالوویروس و HIV در ارتباط هستند را در داخل و خارج از بدن از بین ببرد. نتیجه تحقیق هدایت شده توسط ارتش کانادا و منتشرشده در ژورنال انجمن پزشکی کانادا نشان می دهد که اوزون، ویروس های HIV، هپاتیت و هرپس و سایر عوامل آسیب زا در خون را از بین می برد. نویسنده مقاله می افزاید که “مصرف سیستمی اوزون در درمان ایدز نه تنها می تواند بار ویروس را کاهش دهد بلکه احتمالا می تواند سیستم ایمنی بدن را نیز احیا کند.” اگرچه تحقیق دیگری بر روی بیماران مبتلا به ایدز، این موضوع را غیر قاطع اعلام کرد. مایکل شنون یکی از محققان بیان داشت که “اگرچه، سه بیمار (از ده داوطلب) که در اولین جلسه به بازتزریق جزئی خون واکنش نشان دادند، همچنان پس از ۴ سال زنده هستند و CD4 آنها بیش از ۲۰۰ است. این بیماران به صورت تئوری باید یک سال پس از درمان وارد مرحله حاد ایدز می شدند.” در برخی از کلینیک های آلمان، بیماران مبتلا به ایدز به شکلی موفقیت آمیز با انواع مختلف اوزون درمانی شامل دمیدن مقعدی، کیسه اوزون و بازتزریق خون مورد مداوا قرار می گیرند.

درمان های بیواکسیداتیو می تواند بخش مهمی از درمان جامع برای مشکلات مرتبط با HIV شامل پایین بودن تعداد سلول T، عفونت های فرصت طلبانه و اسهال مرتبط با ایدز باشد. دَن یکی از این موارد بود. او HIV مثبت تشخیص داده شد و تعداد سلول T به زیر ۶۰۰ رسید. تنها پس از یک ماه ازن درمانی به عنوان بخشی از یک پروتکل شامل مکمل ها، ترکیبات ضد ویروسی و تمیزکننده های روده ای، تعداد سلول T وی به ۹۰۰ رسید و غدد لنفاوی متورم او برای اولین بار در چند سال اخیر، کوچک شد.

اگرچه موارد دیگری از بهبود بیماران مبتلا به ایدز پس از اوزون درمانی منظم وجود دارد (و چندین مورد مستند از افرادی که از HIV مثبت تبدیل به HIV منفی شدند)، اوزون و هیدروژن پرکسید نباید به عنوان یک گلوله جادویی علیه HIV و ایدز درنظر گرفته شود. بنا به گفته فرانک شلنبرگر “اوزون درمانی با عمل کردن به عنوان مدولاتور سیستم ایمنی، در مقابل ایدز قرار می گیرد. در این حالت، ازن بسیار موثر، ایمن، ارزان و در دسترس است.

دکتر سیلویا مندز، موسس دپارتمان اوزون کوبا (بخشی از مرکز ملی تحقیقات علمی در هاوانا) بیان می کند که اوزون بهترین عملکرد را زمانی دارد که در اسرع وقت پس از آلوده شدن به HIV و قبل از اینکه ویروس به سیستم لنفاوی و مغز استخوان نفوذ کند اعمال شود. حوزه های شخصی، اقتصادی و اجتماعی این احتمال را نمی توان نادیده گرفت.

سوال: آیا این درمان ها ایمن هستند؟

جواب: اگرچه اوزون و هیدروژن پرکسید در وضعیت خالص خود بسیار سمی هستند اما مشخص شده اس زمانی که تا سطح درمانی رقیق شوند، ایمن و موثر خواهند بود. زمانی که مقدار تجویز شده توسط فرد واجد صلاحیت اعمال شود، شانس رخ دادن واکنش های معکوس درمان های بیواکسیداتیو به شدت اندک است. برای مثال، یک تحقیق در آلمان بر روی ۳۸۴۷۷۵ بیمار برای ارزیابی اثرات جانبی بیش از ۵ میلیون ازن درمانی نشان می دهد که نرخ اثرات جانبی فقط ۰٫۰۰۰۷ در هر استعمال است. این مقدار بسیار پایین تر از سایر درمان ها می باشد.

تخمین زده شده است که بیش از ۱۰ میلیون نفر (عمدتا در آلمان، روسیه و کوبا) در طول هفتاد سال گذشته برای درمان بیش از ۵۰ بیماری مختلف به سراغ درمان های بیواکسیداتیو رفته اند. همانطور که پیشتر اشاره شد، این بیماری ها شامل بیماری های قلبی و عروقی، بیماری های ریوی، بیماری های عفونی و ناهنجاری های مرتبط با سیستم ایمنی بدن می باشد. در برخی موارد، درمان های بیواکسیداتیو به تنهایی مورد استفاده قرار می گیرند در حالی که در سایر موارد در کنار روش های مرسوم درمانی (نظیر جراحی یا شیمی درمانی) یا ضمیمه ای بر فعالیت های درمانی جایگزین نظیر مگاویتامین درمانی، طب سوزنی یا درمان های گیاهی هستند.

سوال: اگر این درمان ها اینقدر عالی هستند چرا بیش از اینها در کانادا و آمریکا استفاده نمی شوند؟

جواب: با اینکه ایمن و موثر بودن اوزون و هیدروژن پرکسید در آزمایشات کلینیکی در آلمان، اتریش، کوبا، مکزیک، ایتالیا و روسیه اثبات شده است اما افراد بسیار اندکی از درمان های بیواکسیداتیو در آمریکا و کانادا مطلع هستند. اگرچه ۱۵۰۰۰ پزشک اروپایی به صورت قانونی از درمان های بیواکسیداتیو استفاده می کنند اما تعداد پزشکان این حوزه در آمریکای شمالی کمتر از ۵۰۰ است. بخشی از این امر به علت این واقعیت است که اطلاعات درباره اوزون و هیدروژن پرکسید در دانشگاه های پزشکی وجود ندارد و دانشجویان چیزی در مورد آنها نمی آموزند. به علاوه، مراکز پزشکی (مخصوصا مراکز استانی و ایالتی) غالبا پزشکان دارای مجوز را از استفاده از این درمان ها منع می کنند. برخی افراد نظیر دکتر رابرت آتکینز، نویسنده کتاب محبوب رژیم غذایی انقلابی دکتر آتکینز مورد تهدید قرار گرفته اند که اگر از هیدروژن پرکسید یا ازن استفاده کنند، مجوز آنها باطل می شود. کلینیک ها تعطیل شده و فعالین این حوزه تهدید به زندان شده اند.

 

سوال: چرا اینقدر پیش داروی درباره این درمان ها توسط مراکز پزشکی وجود دارد؟

جواب: یک دلیل عمده برای این فقدان علاقه به درمان های بیواکسیداتیو این است که اوزون و هیدروژن پرکسید، مواد غیر قابل ثبت تجاری هستند که تولید و مصرف آنها بسیار ارزان است. در آلمان، روسیه و کوبا پزشکان با موفقیت بسیاری از شرایط جدی و مزمن (از جمله سرطان و بیماری قلبی) را بدون جراحی های پر هزینه درمان کرده اند. هزینه خالص مواد برای بازتزریق خون یا تزریق هیدروژن پرکسید کمتر از ۱۰ دلار است. با اینکه پزشکان باید هزینه های تخصصی و استفاده از مطب و تجهیزات را نیز لحاظ کنند اما باز هم درمان های بیواکسیداتیو تا ۵۰% کمتر از درمان های مرسوم هزینه در بر دارد، مخصوصا برای بیمارانی که از بیماری های مزمن و دژنراتیو رنج می برند. خوددرمانی توسط بیماران با اینکه توصیه نمی شود اما هزینه به مراتب کمتری دارد. به همین دلایل، اوزون و هیدروژن پرکسید تهدیدی برای سلطه مراکز پزشکی هستند: صنعت داروسازی، مراکز پزشکی و پزشکانی که به استفاده از داروهای گران قیمت، روش های درمانی پیچیده و بستری های طولانی مدت عادت کرده اند.

 

سوال: اما چرا آژانس هایی نظیر FDA و وزارت بهداشت و سلامت کانادا، آزمایشات کلینیکی بر روی این درمان ها را تشویق نمی کنند؟

جواب: زیرا آژانس های دولتی حوزه سلامت غالبا تحت تاثیر صنعت داروسازی و لابی های پزشکی هستند و توسعه پروتکل های موثر برای درمان های بیواکسیداتیو دشوار است. اگرچه، دولت کانادا اشتیاق بیشتری برای بررسی این درمان ها نسبت به آژانس های دولتی آمریکا نظیر FDA یا NIH از خود نشان داده است. اگرچه، رسانه های کانادایی همانند آمریکا به طور گسترده، اهمیت یافته هایی را که اوزون می تواند به طور کامل، ویروس های HIV، هپاتیت و هرپس را از خون حذف کند نادیده می گیرند.

 

سوال: آینده درمان های بیواکسیداتیو چیست؟

جواب: پس از بررسی شواهد آزمایشگاهی و کلینیکی در خصوص استفاده از اوزون و هیدروژن پرکسید، گزارش اخیر انستیتو ملی سلامت (NIH) درباره روش ها و سیستم های پزشکی جایگزین در ایالات متحده بیان کرده است که “مطالعات صریح و قطعی باید برای تعیین سودمند بودن این درمان ها انجام شود.” در همین زمینا، تعدادی از ایالات شامل نیویورک و کارولینای شمالی اخیرا قانون آزادی پزشکی را تصویب کردند که استفاده از درمان های تجربی به وسیله فعالین دارای مجوز را مجاز اعلام می کند. بسیاری از پزشکان که عضو IBOMF هستند، داده های کلینیکی خود را با هدف ارائه یافته های خود به آژانس های دولتی نظیر NIH و FDA به اشتراک می گذارند.

اوزون و هیدروژن پرکسید، پارادیم جدیدی از معالجه را شکل می دهند که شامل ایمنی، اثربخشی، طبیعی بودن و هزینه کم است. هر چه تعداد بیشتری ارزشا این درمان ها را کشف کنند، تقاضای بیشتری برای آنها به وجود خواهد آمد. زیرا درمان های بیواکسیداتیو مانند هیدروژن پرکسید و اوزون توانایی بالایی هم در درمان مشکلات کوچک سلامتی و هم در برخی از بیماری های مهلک دنیای امروز ما مانند بیماری های قلبی عروقی، سرطان و مشکلات مرتبط با HIV با هزینه پایین دارند و به حل بحران سلامت ملی ما کمک می کنند. هر چه پزشکان بیشتری با ارزش این درمان ها آشنا شوند، اینها بیشتر وارد جریان اصلی روش های درمانی خواهند شد.

 

منبع:

http://www.oxygenhealingtherapies.com/ozone_oxygen_therapies.html

 

 

سایت تحقیقات و اطلاعات ازن