تاثیرات فیزیولوژیکی پوستی ازن و کاربرد در انواع زخم

دکتر جرارد سونن  ( May  ۱۹۹۸ )      ترجمه : وحید میرزاآقایی

تاثیرات مثبت اکسیژن زایی بیماری از شرایط پوست شناختی است که مدت هاست  مورد توجه قرار گرفته و زمینه را برای کاربرد درمانی اکسیژن ما فوق فشار فراهم کرده اند . اکسیژن توانایی انتشار در بافت ها و منع رشد باکتری های بی هوازی و پرورش محتوای اکسیژن بافت های درمان شده را دارد . بنابراین می تواند از شدت محرومیت اکسیژن بافت ها بکاهد .

با این حال ازن بعنوان یک مولفه سازنده افزوده ، دارای خصوصیاتی است که به وضوح فراتر از کاربرد اکسیژن به تنهایی می باشد. دو خاصیت ذکر شده عبارتند از : ۱ . گستره وسیع تری از فعالیت کشنده پاتوژن ها و ۲ . افزایش قطر عروق خونی مویرگ ها و تحریک بیشتر جریان خون در بافت ها با کلیه منافع جانبی شامل قابلیت دسترسی بیشتر مواد غذایی و مولفه تطبیق ایمنی شناختی و دفاع .

شرایط درمانی خارجی بهره برداری شده اکسیژن درمانی

با توجه به اصول ذکر شده پیشین پیرامون کاربردهای ازن / اکسیژن ، می توانیم شرایط متداول زیر را که بطور موثری تحت تاثیر این دارو درمانی منحصر به فرد چه به تنهایی و چه در ارتباط با دیگر مشخصه ها مورد استفاده قرار گرفته اند را به شرح زیر لیست کنیم .

زخم های عفونی

این دسته بندی از زخم هنوز به حالت مزمن ناشی از ترکیب هماهنگی گردش خون و حملات شدید عفونت زا نرسیده است . در حقیقت ، این دسته بندی از زخم ممکن است به سادگی پس از یک عمل جراحی نمود یافته وبطور بالقوه مستعد عفونت باشد.

ازن درمانی موضعی در چنین مواردی ممکن است به تنهایی باز دارنده ( پیشگیری کننده ) باشد و از یک سو با هدف پیشرفت جریان خون و از سوی دیگر منع رشد و ازدیاد ارگانیسم های عفونت زا صورت گرفته باشد .

زخم های درحال بهبودی ضعیف

مهار و کنترل زخم هایی مه به کندی رو به بهبود پیش می روند به طور نا امید کننده ایی مشکل به نظر می رسد . برخی از این زخم ها درخور بازگشت هستند ، بنابراین استراژی های درمانی حالت تهاجمی تری به خود گرفته اما الزاماً تاثیر گذار به نظر نمی رسند .

بطور کلی ، چنین زخم هایی که به کندی التیام می یابند به واسطه کهنگی بهبودی شان به تعریف خود مقروض هستند . این کاهش سرعت در التیام زخم ها از حضور انواع ترکیبی ارگانیسم های مزاحمی ناشی می شود که در پناه زخم ها قرار گرفته اند . ارگانیسم های زنده به طور پیوسته در تماس با پاتوژن ها می باشند ، اینها تحت شرایط مناسب می توانند بطور انگل وار تکثیر شده تا به خلق شرایط بیمارگونه بپردازند . انواع متفاوت بسیاری از پاتوژن ها ممکن است در برگیرنده طیف وسیعی از تنوع عفونت زا باشند .

باکتری های بی هوازی – باکتری هایی که برای تکثیر نیاز به اکسیژن ندارند ( مثل باکتری مانندها ، کلوستریدیوم ، استرپتوکوک ) ممکن است به طور مسموم کننده ای در سطوح عمیق تر پوست فعال شده ، نسبت به تاثیرات التیام بخش اکسیژن ایزوله گردند. باکتری های بی هوازی مسئول بسیاری از عفونت های ویرانگرمی باشند که عموماً تحت عنوان قانقاریا شناخته می شوند . از سوی دیگر باکتری های هوازی با لایه های روپوستی ساختگی شناسایی میشوند . با این وجود زمانیکه لایه بعدی از بین میرود آنها در فرآیندهای عفونت زا با نفوذتر جلوه می کند . ( مانند روپوست استافیلکوکوک ، Corynebacteria ، Propionobacteria )

زخم های Decubitus ( زخم بستر )

این شرایط متداول زمانی ایجاد می شود که بیمار در بستر یا ویلچر در یک موقعیت برای مدت زمان طولانی باقی بماند . فشار وارده بر نقاط اتصال پوست مویرگ های پوستی را تحت فشار قرارداده مانع وامیختگی مناسب بافت ها می گردد. این امر موجب گرسنگی بافت ها نسبت به اکسیژن ، انعطاف پذیری پوست آسیب دیده و نهایتاً نابودی و تخریب احتمالی خود پوست می گردد. این زخم پیشرفت کرده ممکن است کاملاً بزرگ شده و با طیفی از ارگانیسم های پاتوژنیک تبدیل به یک زخم کاملاً عفونی گردد این زمانی است که تخریب جدی پوست صورت گرفته و لایه ایی از روی بافت پوستی برداشته شده باشد . در چنین شرایطی ته زخم به استخوان رسیده و التهاب مغز استخوان آغاز میگردد.

درمان زخم بستر نیازمند یک رویکرد چند شاخه ایست که شامل جراحی ، ملاحظات موضعی و mechanico – روانی میگردد.

آنتی بیوتیک های موضعی اغلب در نفوذ در زخم شکست می خورند و به ندرت موجب التهابات پوستی ثانویه ایی نیز می شوند . گذشته از محاسن ازن درمانی موضعی ذکر شده در این متن ، بهتر است به این نکته اشاره کنیم که یک ویژگی درمانی دیگر ازن ، بخصوص زمانیکه با درمان زخم های عمیق مرتبط می باشد ، اینست که این عامل توانایی نفوذ در سطوح عمیق تر بافت ها را دارد ، به این ترتیب که درمان می تواند بر پاتوژن هایی که به وسیله پوشش بافت بطور طبیعی محافظت می شوند تاثیر گذار باشد .